De eigenfrequentie van een isolerend systeem is de frequentie waarmee het systeem van nature trilt. Deze eigenfrequentie kunnen we gebruiken om de frequentie van de storende trillingen waartegen wordt geïsoleerd, de stoorfrequentie (F_stoor) te ontregelen (isoleren). De isolatie veert dan af tegen de storende trillingen, waardoor we de eigenfrequentie ook wel afveerfrequentie (F_afveer) noemen.

Principe van trillingsisolatie:

De belangrijkste keuze voor een geluidsisolatie systeem is een juiste afstemming tussen de afveerfrequentie en de stoorfrequentie. Deze verhouding mag niet in balans zijn.
Indien de verhouding van de stoorfrequentie/afveerfrequentie gelijk is (F_afveer/F_stoor = 1), gaan beide objecten tegelijkertijd samen in dezelfde beweging trillen en zo creëer je een ongewenste versterking van de trilling.

Om de beweging van de stoorfrequentie af te remmen is het belangrijk dat de afveerfrequentie minimaal een factor 1,414 (√2) lager is dan de stoorfrequentie. Hoe groter het verschil tussen de stoorfrequentie en de afveerfrequentie hoe beter de trillingen geïsoleerd worden, wat leidt tot een beperking van de geluidsafstraling.

Berekening van de afveerfrequentie
De afveerfrequentie van een isolator is afhankelijk van de belasting op de isolator. Het is dus belangrijk om te weten bij welke belasting een bepaalde afveerfrequentie moet optreden.

Een opgave dient er bijvoorbeeld dus als volgt uit te zien:
Afveerfrequentie is max. 10 Hz bij eigengewicht en gewicht van de constructie
of
Afveerfrequentie is max. 8 Hz bij het eigengewicht + 1/3 van de max. gebruiksbelasting van de constructie